Ongeacht hoe kinderen ter wereld komen, elke ouder ondergaat een vreemde en wonderlijke reis. Rachel en Aaron Halbert, het echtpaar hieronder, hebben een bizarder verhaal dan welke andere stel dan ook. Toen ze hun drieling ter wereld brachten, konden de verpleegsters en artsen hun ogen niet geloven. Er was duidelijk iets vreemds aan de hand, misschien zelfs verkeerd.
Aaron Halbert/Facebook
In het ziekenhuis vroegen mensen zich zelfs af of er iets was gebeurd, of dat de Halberts dingen achterhielden voor hun artsen en geliefden. Sommige van hun familieleden konden de foto’s niet geloven, zoals deze hierboven! Al snel zou iedereen ontdekken dat Rachel en Aaron Halbert deze ongelooflijke, ongewone geboorte vanaf het begin zo gepland hadden…
1. Opgegroeid in verschillende werelden
Aaron en Rachel Halbert kwamen uit heel verschillende delen van de wereld. Opgroeiend in de Mississippi-delta, genoot Rachel van een gezonde, traditionele jeugd. Aaron Halbert daarentegen groeide op als kind van evangelische zendelingen in Honduras. Door de plaats waar ze opgroeide, wist Rachel weinig over rassendiversiteit. Aaron was zich echter zeer bewust van de rassendiversiteit, omdat hij het enige witte kind met blauwe ogen en blonde haren in de buurt was!
Aaron Halbert/Facebook
Als jongvolwassene begon Rachel te dienen op zendingsreizen naar Haïti. Na Haïti begon Rachel nieuwe doelen te stellen, in de hoop meer ervaring en verantwoordelijkheden op te doen. Tijdens haar reizen kreeg Rachel een schat aan kennis en verhalen die ze de rest van haar leven zal koesteren. Ze kon zich niet voorstellen dat het ongelooflijke, vreemde avontuurlijke leven nog veel meer voor haar in petto had…
2. Blind date
Rachel en Aaron Halbert ontmoetten elkaar op een blind date in 2004. Op het moment dat Rachel en Aaron elkaar ontmoetten, wisten ze allebei dat ze de ware voor elkaar waren. Niet alleen deelden ze dezelfde nederige persoonlijkheid, maar ze wilden ook de wereld veranderen door de kracht van het evangelie. Bovendien werkten ze beiden als zendelingen!
Vanaf dat moment geloofde het koppel beiden in een bruiloft, en waarschijnlijk in een familie, die in de toekomst voor hen weggelegd zou zijn. Maar Rachel en Aaron wilden zich niet te snel haasten. Dus besloten ze door te gaan met daten en elkaar beter te leren kennen. Bovendien konden ze dankzij hun werk als zendelingen ook samenwerken! Dus de twee begonnen elkaar te zien, zonder enig idee waar het uiteindelijk toe zou leiden.
3. Elkaar leren kennen
Naarmate de tijd verstreek, leerden Rachel en Aaron elkaar kennen, meestal door middel van zendingsreizen. Het duurde niet lang voordat de romantische relatie tussen Rachel en Aaron stabiel en exclusief werd. Terwijl ze tot op heden doorgingen, ontdekte het paar dat de twee een unieke, gemeenschappelijke band deelden, een die hen nog dichter bij elkaar bracht dan voorheen.
Aaron Halbert/Facebook
Het blijkt dat Rachel en Aaron allebei een droom deelden: ze wilden allebei graag kinderen adopteren. “Toen we nog aan het daten waren, was het feit dat Rachel en ik allebei wilden adopteren, een gemeenschappelijke band die ons bij elkaar bracht,” vertelde Aaron aan The Washington Post. Al snel zou het stel iets proberen waardoor familieleden hun wenkbrauwen zouden opsteken…
4. Pro-life overtuigingen
Hoewel het paar technisch gezien geen problemen zou hebben met het verwekken van hun eigen baby, vonden ze het hun christelijke plicht om een kind te adopteren. “Terwijl we vruchtbaar waren, waren we er allebei diep van overtuigd dat een van de manieren om pro-leven te zijn, het betrekken van onszelf bij de adoptie is,” zei Aaron.
Honduras Halberts/Facebook
Tegen de tijd dat de twee begonnen te praten over adoptie, twijfelden ze er niet aan dat ze voor altijd bij elkaar zouden blijven. Kort daarna ging Aaron op één knie zitten en vroeg Rachel om zijn vrouw te worden. Rachel antwoordde met een duidelijke “ja”! Ze konden niet wachten om de rest van hun leven samen door te brengen. Zo begon de planning van de bruiloft en al snel was het tijd om richting het altaar te lopen.
5. Officieel maken
De meeste mensen brengen hun hele volwassenheid door met het zoeken naar hun geliefde, maar Aaron en Rachel Halbert niet. Niet alleen hadden ze elkaar al vroeg gevonden, ze deelden zelfs hun diepste overtuigingen! Al snel luidden de kerkklokken. In 2006 wisselden de bruid en de bruidegom hun hartverwarmende geloften uit aan het altaar.
Hoewel het pasgetrouwde stel wanhopig kinderen wilden hebben, besloten ze te wachten. Hoe graag ze ook ouders wilden worden, ze wilden ook hun werk als zendelingen voortzetten en het krijgen van kinderen zou dat moeilijker maken. Het echtpaar had er alle vertrouwen in dat er zich snel genoeg een kans voor de kinderen zou aandienen. Maar voordat ze het wisten, ontvouwde zich een nieuwe zending voor hen…
6. Een nieuwe missie
Kort na de bruiloft kregen Rachel en Aaron een aanbod om terug te gaan naar de woonplaats van Aaron in Honduras. De Halberts besloten zich bij de missie aan te sluiten en in 2006 naar Honduras te vliegen. Terwijl Aaron zich opgewonden voelde om naar huis terug te keren, voelde Rachel zich zowel opgewonden als nerveus. Het was een nieuwe plek en ze wilde graag zien waar haar man was opgegroeid.
Honduras Halberts/Facebook
In Honduras werkten de zendelingen als docent Engels op een tweetalige school net buiten Tegucigalpa. Voor de meeste mensen lijkt dit misschien niet de perfecte huwelijksreis, maar voor de Halberts was dit alles was waar ze ooit van hadden kunnen dromen. Toen ze daar waren begonnen Aaron en Rachel enkele tekortkomingen in de gemeenschap op te merken. Zoals altijd voelde het paar hetzelfde: gedwongen om iets te doen. Maar wat?
7. Voorzien in behoeften
Een paar maanden na hun werk in Honduras begon het echtpaar zich zorgen te maken over de behoeften van de gemeenschap. Door te werken werden Rachel en Aaron zich bewust van de noodzaak van kerken die de kracht van het evangelie onderwijzen. Vanaf dat moment wisten de Halberts dat ze een speciale taak te vervullen hadden in Honduras.
Honduras Halberts/Facebook
Het was echter bijna tijd voor Aaron en Rachel om terug naar huis te gaan! Terwijl de zendelingen wilden blijven en helpen, hadden ze ook andere belangrijke plannen in gedachten. Maar dat betekende niet dat ze de behoeften van de gemeenschap zouden vergeten. Na afloop van de missie gingen de Halberts terug naar hun huis in Mississippi, blij met het werk dat ze hadden verricht.
8. Terug naar huis
Toen het paar zich weer in hun leven vestigde, wilde Aaron de zoveelste droom van hem nastreven. Het blijkt dat Aaron altijd al zijn Master of Divinity, de eerste pastorale graad in de Verenigde Staten, had willen behalen. Dus schreef hij zich in aan het Gereformeerd Theologisch Seminarie (RTS) in Jackson, Mississippi. Echter, door dit alles heen, dacht het echtpaar er altijd aan om terug te gaan naar Honduras.
Aaron Halbert/Washington Post
Toen de dagen in weken veranderden, vestigden de Halberts zich in hun nieuwe, normale, gelukkige leven. Na een tijdje begon het paar na te denken over het idee om een kind te krijgen. Het koppel wist echter niet zeker of ze op een natuurlijke manier zwanger moesten worden of een baby moesten adopteren. Ze hadden geen idee dat de dingen een interessante wending zouden nemen…
9. De gemeenschap helpen
Terwijl ze in Mississippi waren, wilde het paar de gemeenschap blijven dienen. Als zendelingen hadden ze het gevoel dat hun werk nooit echt eindigde. Zo bracht Rachel haar dagen door met lesgeven op de plaatselijke christelijke school. Ondertussen diende Aaron als jeugdleider en stagiair bij Second Presbyterian in Yazoo City.
Honduran Halberts/Facebook
Ondertussen begon het paar zich meer en meer aangetrokken te voelen tot het idee van het adopteren van een kind. “We zien de bescherming van kinderen niet als liefdadigheid, noch als onderdeel van een politieke agenda, maar als iets dat dicht bij het hart van God staat”, vertelde Aaron aan de Washington Post. En wat er nu zou gaan gebeuren, zou hen een stap dichter bij het nemen van hun definitieve beslissing brengen…
10. Voorbereiding voor een andere missie
De Halberts hebben een tijdje overwogen om terug te gaan naar Honduras. Niet alleen groeide Aaron daar op en noemde het zijn ware thuis maar het echtpaar begreep ook de behoeften van de gemeenschap. Dus besloten ze terug te gaan als zendelingen, met de Presbyteriaanse Kerk van Amerika.
Aaron Halbert/Facebook
Ondertussen, op hetzelfde moment, probeerde het paar op een natuurlijke manier een kind te krijgen. Toch besloten ze ook een adoptiebureau in Mississippi te bezoeken, omdat het voor hen beiden zoveel betekende. Terwijl ze allebei opgewonden waren om een gezin te stichten, wilden ze ook een kind opnemen dat hun hulp nodig had. Een dag bij het bureau en alles wat ze moesten weten werd hun duidelijk. Daarna namen de Halberts hun definitieve beslissing..
11. Tijd om de familie uit te breiden
Na een bezoek aan het adoptiebureau hebben de Halberts besloten te adopteren. Ze wisten dat het de juiste keuze was, omdat het voor niet-Kaukasische kinderen ontzettend moeilijk kan zijn om een adoptiehuis te vinden. Dus, het paar vertelde het bureau dat ze elk kind zouden adopteren, behalve een volledig Kaukasisch kind. De Halberts vertrouwden erop dat als God echt wilde dat ze hun eigen kind zouden krijgen, het bureau hun aanvraag zou weigeren en Rachel zwanger zou worden.
Honduras Halberts/Facebook
“We deden dit met de diepgewortelde overtuiging dat als de Heer wilde dat we een volledig Kaukasisch kind zouden krijgen, mijn vrouw op natuurlijke wijze zwanger zou raken,” zei Aaron. Bovendien voelden de Halberts zich genoodzaakt hun plicht als christelijke zendelingen te vervullen. Toch hadden ze geen idee hoe het allemaal zou aflopen.
12. Adoptie van twee prachtige kinderen
Zodra zij het adoptieproces in gang hadden gezet, had het bureau kinderen voor de Halberts gevonden. Het leek erop dat ze de juiste keuze hadden gemaakt! Bovendien werden de Halberts niet op één, maar op twee kinderen verliefd. Het bureau stelde hen een jongen en een meisje voor, beide van Afrikaans-Amerikaanse afkomst. Rachel en Aaron’s harten smolten, en ze konden niet kiezen voor het ene boven het andere. Dus, de Halberts adopteerden beide kinderen in hun familie, en noemden ze Ford en Catherine.
Aaron Halbert/Facebook
Rachel en Aaron begrepen dat ras een belangrijke rol zou spelen in hun familie. Al snel begon het paar zich af te vragen welke uitdagingen een raciaal divers gezin zou aangaan. Toch, hoe meer ze erover dachten, hoe meer de zendelingen zich realiseerden dat ze als gezin alles konden overwinnen. Ze konden alleen niet weten dat het leven een nog grotere verrassing voor hen in petto had…
13. Rekening houden met hun opties
Niet lang nadat ze Ford en Catherine hadden geadopteerd, hadden de Halberts nog een gesprek. Opnieuw deelden Aaron en Rachel dezelfde mening: ze wilden allebei meer kinderen. De beide zendelingen wilden meer kinderen in hun gezin. Maar met hun nieuwe kinderen die hen bezig hielden, wisten ze niet of het wel het juiste moment was.
Aaron Halbert/Facebook
Toen kwamen de Halberts, als een teken, een oude vriend tegen, die hen sterk aanmoedigde om te kijken naar embryo-adoptie. Terwijl Aaron en Rachel aarzelden over de extra werkdruk, voelden ze dat ze dit teken niet konden negeren. Dus besloot het echtpaar wat onderzoek te doen naar embryo-adoptie, iets waar ze nog nooit van gehoord hadden…
14. Embryo adoptie
De weken daarna leerden de Halberts zoveel mogelijk over de adoptie van embryo’s. Het koppel kon niet geloven wat ze ontdekten, niet alleen over de adoptie, maar ook over het geboorteproces. “We leven in een wereld met honderdduizenden ingevroren embryo’s in de Verenigde Staten alleen,” zei Aaron. Ze voelden zich vreselijk na het leren van wat er met sommige van die embryo’s gebeurt
Aaron Halbert/Facebook
“De meesten die niet door hun biologische ouders worden geselecteerd, worden aan de wetenschap geschonken of vernietigd of ingevroren”, vervolgt Aaron. Dit betekent dat de meeste embryo’s die voor in-vitrofertilisatie worden gebruikt, worden verspild. Door de adoptie van embryo’s kunnen anderen deze embryo’s adopteren en zelf gebruiken. Ondanks dat ze al voor Ford en Catherine zorgen, voelden de zendelingen zich genoodzaakt om te helpen door middel van embryo-adoptie.
15. Het plan doorzetten
Na hun onderzoek voelden de Halberts zich diep verplicht om de kleine levens te redden die ontstaan zijn door in-vitrofertilisatie. Bovendien kon Rachel hierdoor daadwerkelijk zwanger worden en de kinderen dragen. Toch was hun geloof de grootste reden voor de zendelingen om te streven naar embryo-adoptie.
Aaron Halbert/Facebook
“Als christenen – of anderen – echt geloven dat het leven begint bij de conceptie, dan moeten we daarop reageren door bereid te zijn de adoptie van embryo’s te steunen en er zelfs zelf aan deel te nemen”, zei Aaron. Dus wendden de Halberts zich tot het National Embryo Donation Center, een christelijke embryobank, om het proces te beginnen.
16. Een interessante wending van de gebeurtenissen
Rachel Halbert voelde natuurlijk zich erg opgewonden om het proces van embryo-adoptie te starten. Ze moest immers eerst een aantal behandelingen ondergaan om haar lichaam voor te bereiden op de transfer.
Rachel Halbert/Facebook
Gelukkig is alles goed gegaan. Uiteindelijk, in september 2015, was Rachel klaar om de embryo’s in haar lichaam te laten implanteren. Kort daarna, ging Rachel naar binnen voor de in-vitro bevruchting. Nu konden ze alleen nog maar wachten en bidden dat de overdracht succesvol zou zijn. Embryo adoptie is een uitdagend proces en de kansen voor de Halberts waren klein…
17. Positief blijven
Net als bij de traditionele in-vitrofertilisatie zijn er veel hindernissen waar een koppel overheen moet springen om alles goed te laten werken. Zelfs dan hebben koppels nog een beetje geluk nodig. Zoals eerder gezegd, begint het met maanden op hormoonbehandelingen voor de operatie. Zelfs dan heeft de moeder slechts een kans van tien procent om een embryo te accepteren tijdens de ingreep.
Dan komen de kosten. Traditionele embryo adoptie kan per poging zo’n $10.000 tot $15.000 kosten. Bovendien dekken de meeste verzekeringen dergelijke medische projecten niet. De Halberts werden dus geconfronteerd met tal van uitdagingen tijdens de embryo-adoptie.
18. Rachel in de gaten houden
Zoals gezegd, hebben de Halberts dit alles doorlopen terwijl ze zich voorbereidden om hun zendingswerk in Honduras voort te zetten. Tegelijkertijd wachtten ze zenuwachtig af of de overplaatsing al dan niet succesvol was verlopen. Toch wachtte de tijd op niemand en de zendelingen namen samen met hun kinderen Ford en Catherine het vliegtuig terug naar Honduras. Daar leek het wachten op informatie nog langer te duren.
Zes weken na de overdracht besloten Rachel en Aaron eindelijk een reis te maken naar het plaatselijke ziekenhuis in Honduras. Ze zouden er eindelijk achter komen of de embryo’s al dan niet zijn meegenomen. Eenmaal in het ziekenhuis probeerde het echtpaar zo goed mogelijk in gebroken Spaans alles uit te leggen aan de dokter die voor hen zorgde. Echter, gekeken naar de blik op zijn gezicht, was het duidelijk dat de dokter het hele plaatje niet helemaal begreep…
19. “Ja, je bent zwanger, maar…”
Tijdens de hele afspraak leek de dokter iets te missen. Hij begreep zeker het idee van in-vitrofertilisatie, maar iets klopte duidelijk niet. De dokter vroeg de Halberts keer op keer of ze er absoluut zeker van waren dat ze slechts twee embryo’s hadden teruggeplaatst. Ondertussen bleven Rachel en Aaron antwoorden dat ze het zeker wisten.
Honduran Halberts/Facebook
Vervolgens ging de dokter over tot het goede nieuws: de overdracht was inderdaad succesvol! Rachel was zwanger. Het getrouwde paar was ongelooflijk blij en opgewonden. Toen de dokter echter beter keek, besefte hij dat er iets niet klopte! Toen hij de Halberts het scherm liet zien, begrepen ze eindelijk waarom hij bleef vragen naar het aantal embryo’s…
20. Drieling!
Toen de Hondurese dokter Rachel en Aaron eenmaal het echoscherm hadden, waren al zijn vragen opeens duidelijk. Niet één, niet twee, maar drie embryo’s hadden hun weg in Rachel gevonden. De Halberts hadden niet één of twee kinderen, maar drie! De familie Halbert stond op het punt om uit te groeien tot zeven man!
Honduras Halberts/Facebook
Terwijl Rachel en Aaron zich extreem gelukkig voelden, konden ze het nieuws dat ze hadden ontvangen niet geloven. Het leek wel of God echt een plan had! Ze wilden allebei altijd al een groot gezin, en nu hadden ze twee kinderen en waren er nog eens drie onderweg. Van twee kinderen tot drielingen, Aaron wist dat ze voor veel uitdagingen stonden. De zendelingen wisten echter dat ze alles met elkaar zouden halen.
21. Het wonder van het leven
Terwijl het paar zich opgewonden voelde tijdens het wachten op de drieling, voelde niemand zich meer opgewonden dan Ford en Catherine. “Ik voelde pure vreugde tijdens deze zwangerschap terwijl ik naar mijn zoon en dochter keek, met zijn donkerbruine huid en haar met het ringlethaar en een licht gebruinde huid, de groeiende buik van mijn blanke vrouw kuste. Elke avond zeiden ze welterusten tegen die drie groeiende kleine meisjes in haar buik”, schreef Aaron op Facebook.
Honduras Halberts/Facebook
De kinderen van het koppel konden niet wachten om eindelijk hun zusjes te ontmoeten! En al snel kwam dat moment. Voor ze het wisten, kwam er een einde aan Rachel’s zwangerschap. Eindelijk was het tijd voor de familie om de drieling in hun leven te verwelkomen.
22. Gezegend met een drieling
In 2016 verwelkomden de Halberts drieling Anne, Ryley en Whitley in hun leven. Hoewel dit niet precies de manier was waarop het koppel van plan was om een familie ter wereld te brengen toen ze voor het eerst gingen daten, bleek het een miljoen keer beter te zijn! De Halberts voelden zich ongelooflijk gezegend met hun nieuwe drieling.
Aaron Halbert/Facebook
“Oh, wat zijn we dankbaar dat God ons zegent met deze lieve kleintjes die hij in onze zorg heeft geplaatst,” zei de Washington Post. Bovendien ziet hij de drieling, en zijn andere kinderen, als een geschenk van God. “Als ik naar mijn groeiende familie kijk, ga ik liever nog een stapje verder en durf ik te hopen dat ons familiefoto een klein vleugje van de Hemel is”, vervolgt hij.
23. De schoonheid van een interraciale familie
Hoewel ze niet dezelfde DNA of huidskleur hebben, vinden de Halberts het geweldig om zichzelf mama en papa van deze prachtige vijf kinderen te noemen. Bovendien waarderen ze de schoonheid van hun interraciale familie. “De schoonheid van een multi-etnische familie wordt daar gevonden, in het feit dat de verschillen juist datgene zijn wat de onze rijker en voller maakt. Het dwingt je om op een nieuwe manier te denken over de manier waarop je denkt, spreekt, handelt en leeft,” schreef Aaron.
Aaron Halbert/Facebook
Ook houden ze van de ervaring en delen ze die zelfs met hun vrienden. “Er is iets moois en verrijkends dat ik de enige witte persoon ben bij de kapper terwijl ik Afrikaans-Amerikaanse vrienden zit en praat terwijl mijn zoon zijn haar laat knippen op een zaterdagochtend,” zei Aaron.
24. Overweldigende hoeveelheid steun
Met hun eerste kinderen en de drieling hebben de Halberts een ongelooflijke steun in de rug gekregen. “Het was hartverwarmend om te zien dat vrijwel al onze vrienden en familie een overweldigende steun voor ons gezin en de ongewone manieren waarop we het hebben opgebouwd,” zei Aaron.
Aaron Halbert/Washington Post
Bovendien houden Rachel en Aaron ervan dat ze hun oorspronkelijke droom om een gezin te adopteren hebben verwezenlijkt: “In onze gedachten leven we gewoon onze droom. Een droom die er misschien niet uitziet als de gemiddelde familie, maar een die we dankbaar zijn kon uitkomen in het licht van de geschiedenis van ons land,” zei Aaron.
Jammer genoeg was niet iedereen blij met het nieuws.
25. Niet iedereen had dezelfde reactie
Na de geboorte van de drieling werden de Halberts helaas het doelwit van een paar nare commentaren en afkeurende blikken, van zowel witte als zwarte mensen. “We wisten, vooral in het Zuiden, dat een wit stel met niet-witte kinderen een heleboel verschillende reacties zou krijgen. Er zal altijd de oudere witte vrouw in Walmart zijn die ons met pure walging aanstaarde of de Afrikaans-Amerikaanse moeder die ons aankeek en gewoon haar hoofd schudde,” vertelde Aaron aan de Washington Post.
Rachel Halbert/Facebook
De Halberts hebben echter ook goede ervaringen opgedaan. “Er was ook een jonge zwarte meisje dat huilde toen we haar vertelden dat dit jongetje met haar huidskleur onze zoon was, en de oudere witte dokter die liefdevol over hem bad en hem zo teder vasthield,” herinnert Aaron zich.
26. Niet op zoek naar goedkeuring
Hoewel deze mooie familie waarschijnlijk altijd met deze blikken te maken zal hebben, is dat oké. De Halberts zijn zich ervan bewust dat niet iedereen het eens is met hun diversiteit. Desalniettemin is het paar niet op zoek naar goedkeuring door de wereldstandaard. Ze geloven dat onze verschillen een geschenk zijn.
Honduras Halberts/Facebook
“Een van de centrale thema’s van het christendom is immers dat God, door zijn Zoon, mensen van alle talen, stammen en naties roept. Het grijpen van de diversiteit zal de wereld sterker maken als we ons verwonderen over Gods creatieve genialiteit die wordt getoond door de verschillende pigmenten, persoonlijkheden en kwaliteiten van zijn volk. Onze verschillen zijn redenen om te vieren, niet om te minachten”, legt Aaron uit.
27. Erkenning van de complexiteit van drieling
Hoewel Rachel en Aaron blij zijn met hun beslissing om embryo’s te adopteren, accepteren ze dat dit niet voor iedereen geldt. “Embryo adoptie kan ook heel moeilijk zijn voor de donorfamilie. Ik weet dat de beslissing om je ingevroren embryo’s te doneren voor adoptie waarschijnlijk de moeilijkste is die je ooit zult maken,” zei Rachel.
Aaron Halbert/Facebook
Ook is Rachel sympathiek voor degenen die hun kinderen opgeven. “Het kan zo pijnlijk zijn om te weten dat iemand anders je biologische kinderen opvoedt. Om een of andere reden, of het nu gaat om de medische of de gezinsgrootte of om de financiële of de leeftijd”, legt Rachel uit. Het koppel twijfelt er echter niet aan dat het de beste beslissing van hun leven was!
28. De ervaring samenvatten
Hoewel de adoptie van embryo’s misschien niet voor iedereen is, vinden Rachel en Aaron dat het perfect voor hen was! Niet alleen hebben ze mooie drielingen gekregen, maar Rachel had ook de volledige ervaring van de zwangerschap. Na deze levensveranderende ervaring koos Rachel de woorden “mooi en uniek” om het samen te vatten.
Aaron Halbert/Facebook
Bovendien is ze vooral dankbaar voor de biologische ouders die ervoor gekozen hebben om hun embryo’s te doneren. Rachel en Aaron’s droom kwam uit: hun gezin vermeerderde tot vijf! Ondanks het feit dat ze vijf kinderen onder hetzelfde dak hebben en het misschien moeilijker is dan ze dachten, zouden ze het niet voor iets willen anders inruilen.
29. Het belang van de adoptie van embryo’s
Rachel en Aaron geloven dat de adoptie van embryo’s net zo belangrijk is als de reguliere adoptie. Bovendien hebben ze zich gerealiseerd dat veel mensen zich er niet eens van bewust zijn dat dit daadwerkelijk bestaat. Miljoenen embryo’s liggen feitelijk gezien gewoon te wachten. Zo werden de twee embryo’s van hun gezin bijvoorbeeld 12 jaar lang ingevroren voordat de Halberts ze inplantten.
Aaron Halbert/Washington Post
“We zeggen niet dat die levens belangrijker zijn dan de levens van de baby’s en kinderen die wachten om geadopteerd te worden over de hele wereld”. Nee, ze zijn niet belangrijker, maar ze zijn ook niet minder belangrijk. Het leven van al onze kinderen wordt gewaardeerd,” zei Rachel.
30. Het leven van een moeder van vijf
Elke moeder zou het ermee eens zijn dat het krijgen van kinderen de perfecte manier is om je beschikbare tijd drastisch te verminderen, stel je nu voor dat je er vijf hebt in plaats van één! Het kan een beetje gek worden in het huishouden van Halberts. Rachel gelooft echter dat het een vreugde en een voorrecht is om voor de vijf te zorgen.
Honduras Halberts/Facebook
“Ik zou me voorstellen dat mijn leven als moeder heel erg lijkt op het leven van eender welke moeder. Mijn dagen zijn gevuld met het voeden van vijf hongerige kinderen, het verschonen van veel luiers, het verzorgen van het huishouden, kleine hartjes scheren, het liefhebben en spelen met alle vijf, het doen/leren van haar van vier mooie meisjes en een knappe kleine jongen, en het vinden van een minuut of twee om zelf wat te eten”, legt Rachel uit.
31. Liefde maakt een familie
De Halberts zijn met liefde geadopteerd, en uiteindelijk heeft het zich bewezen met ongelooflijke zegeningen. Terwijl Rachel vier of vijf kinderen wilde hebben, had ze nooit verwacht dat het binnen zo’n klein tijdsbestek zou gebeuren. Een populaire zin de adoptiegemeenschap klinkt in mijn achterhoofd: liefde maakt een gezin!
Honduras Halberts/Facebook
De kinderen van Halbert leken gelukkiger dan ooit. Uiteindelijk willen Rachel en Aaron de beste ouders zijn die ze hun vijf kinderen kunnen geven en hen goede waarden bijbrengen. Het lijkt erop dat de kinderen hetzelfde optimisme, dezelfde vriendelijkheid en hetzelfde medeleven van hun ouders hebben.
32. Nieuwsgierig naar de toekomst
Natuurlijk willen velen weten of Rachel en Aaron na de drieling weer zullen adopteren. Ze hebben vooralsnog geen antwoord. “We zullen zien wat de toekomst brengt. Voor nu, genieten we van deze fase van het leven op dit moment,” zei Rachel. Zoals u zich kunt voorstellen, houden hun vijf kinderen het paar genoeg bezig.
Honduras Halberts/Facebook
Hun familie is immers groter dan Rachel en Aaron zich ooit hadden kunnen voorstellen toen ze begonnen te daten. De Halberts hopen dat hun reis veel koppels zal aanmoedigen om een poging tot embryo-adoptie te doen. Hoewel ze nu kinderen hebben om voor te zorgen, besloot het paar om hun werk als zendelingen in Honduras voort te zetten.
33. Een nieuw team
Met de drieling die nu deel uitmaakt van de familie, besloten de Halberts te verhuizen naar de hoofdstad van Honduras, Tegucigalpa. Daar zette Rachel en Aaron zich weer in voor een ieder die dat nodig had. Bovendien deelden zij deze verantwoordelijkheid met hun vijf kinderen. Uiteindelijk verliet Rachel echter de klas om fulltime moeder te worden. Kan het haar niet kwalijk nemen, het opvoeden van twee oudere kinderen en drie jonge drielingen is een fulltime baan!
Honduras Halberts/Facebook
De Halberts houden ervan de kracht van het evangelie aan zoveel mogelijk mensen te verspreiden. Vandaag de dag zijn ze het levende bewijs dat iedereen zijn dromen kan verwezenlijken en tegelijkertijd kinderen kan krijgen…
34. Terug naar het begin
Tegenwoordig dienen Rachel en Aaron nog steeds als zendelingen in Tegucigalpa, Honduras. De vijf broers en zussen groeien graag op in zowel Amerika als Honduras. Hun familieportretten lijken misschien niet op traditionele portretten, maar je wel zeggen dat deze familie echt van elkaar houdt. En dat is waar het bij familie echt om gaat.
Honduras Halberts/Facebook
Wat betreft Rachel en Aaron, na het adopteren van drieling, is het duidelijk dat ze oefenen wat ze prediken. Met hun familie van drieling, samen met hun geadopteerde broer en zus, hebben de Halberts de hele mensheid omarmd. We zijn het er allemaal over eens dat het verhaal van de familie Halberts er één is voor de boeken!