Wanneer je de voordeur uitloopt word je overweldigd door de vele wonderen in de natuur. Er zijn zoveel schitterende plekken om te ontdekken, van het Great Barrier Reef tot aan de Mount Everest. Al die verschillende plekken ter wereld zijn werkelijk betoverend mooi, maar de vele dieren die op die plekken wonen maken ze eigenlijk pas echt bijzonder. Tegenwoordig bezitten de meeste van ons huisdieren, zoals honden, katten of vogels. Deze lieve knuffeldieren zijn natuurlijk hartstikke leuk om als gezelschap te hebben, maar we kijken graag en met veel ontzag naar dieren die in het wild leven.

Dit verhaal gaat over een moederbeer en haar twee welpjes, en wat er gebeurde toen ze tegenslag kregen te verduren in het ijskoude Rusland. Ze wilden naar de overkant van een meer zwemmen, maar ze kwamen er al snel achter dat dit makkelijker gezegd dan gedaan was. De moederbeer was uiteraard een veel betere zwemmer dan haar welpjes, iets dat zij zich eigenlijk te laat realiseerde. Wat ze toen deed laat ons beseffen dat we lang niet alles weten over het oerinstinct van moeders.

02. Een hartverscheurend verhaal

Dit is een verhaal dat je buitengewoon aangrijpt om meerdere redenen, maar er loopt een rode lijn doorheen dat alles met elkaar verbindt. Dat thema is liefde, en je zult al snel zien dat er veel verschillende soorten liefdevolle relaties bestaan. Bijvoorbeeld, men zegt dat er geen sterkere band bestaat dan die tussen een moeder en haar kind – maar dit verhaal laat daar toch even over twijfelen. Een moederbeer deed iets heel verrassends om zichzelf te redden en liet daarbij haar welpjes aan hun lot over. Maar er kwam een held, of eigenlijk meerdere, ten tonele. Deze mensen hebben met gevaar voor eigen leven een wonderlijke reddingsactie verricht.

03. Vygozeromeer

Laten we het eerst eens hebben over waar dit verhaal zich afspeelt. In de noordwestelijke hoek van Rusland ligt een zoetwatermeer genaamd Vygozero. Het meer is zo koud dat de temperatuur daar soms wel -20 graden Celsius wordt, ofwel zo’n -4 graden Fahrenheit. Je kunt dus gerust zeggen dat mensen echt niet kunnen zwemmen in het ijskoude water. Houd dat in gedachten terwijl we verder in dit bijzondere verhaal duiken. Het Vygozeromeer is ook ontzettend groot. Daardoor is het niet alleen een gevaarlijke plek voor vissers, maar ook voor wilde dieren zoals beren – als je verder leest zul je begrijpen wat we hiermee bedoelen.  

04. Op het randje

Moderne mensen weten wel dat in het wild leven, of overleven, echt niet zo gemakkelijk is. Zelfs wilde dieren die in het wild geboren worden overleven het niet altijd. Ditzelfde geldt voor de beren in dit verhaal die het meer over wilden zwemmen. Een moederbeer bracht haar twee welpjes naar de rand van het Vygozeromeer omdat ze de overkant wilde bereiken. Maar haar optimisme kostte bijna het leven van haar twee jongen.

05. Niet bij te houden

De moederbeer dacht niet lang na en sprong in het ijskoude water van het meer. Haar twee welpjes twijfelden geen moment en doken ook in het water. De moederbeer dacht dat de twee kleintjes met haar mee zouden zwemmen, maar na een stuk te hebben gezwommen werd het duidelijk dat de kleine welpjes de moederbeer niet konden bijhouden. Moederbeer realiseerde zich dat haar baby’tjes niet sterk genoeg waren om het meer over te zwemmen. De kleintjes kleefden zich angstig aan haar natte vacht vast.

06. Loslaten

Vele liefhebbers van natuurfilms hebben gezien hoe moederberen zichzelf opofferen en hun jongen over tal van verschillende, gevaarlijke terreinen dragen. Maar deze moederbeer was niet zo’n beer. Het was vrij duidelijk dat de moeder zo haar eigen plannen had, en toen ze zag dat haar kleintjes haar niet bij konden houden liet ze hen los en zwom ze zelf verder. Het is bijna niet voor te stellen dat een moeder zoiets zou doen, maar denk je wel in dat dit wilde dieren zijn.

07. Krachtige stroming

Voordat je allerlei wilde conclusies trekt, is het goed om te weten dat deze moederbeer echt haar best deed om haar kleintjes te helpen. De reden waarom ze van elkaar werden gescheiden was omdat de stroming in het meer ontzettend krachtig was. Die stroming zorgde ervoor dat ze de kleintjes tegen haar wil in los moest laten. Toen ze eenmaal gescheiden waren realiseerde de moeder zich dat ze door moest zwemmen. Ze hoopte dat haar welpjes zichzelf konden en zouden redden. Ze zwom door en raakte uiteindelijk aan land.

08. Wachtend op een wonder

Moeder bracht zichzelf in veiligheid, maar wat gebeurde er met de twee welpjes? Totdat ze van hun moeder werden gescheiden konden ze zich aan haar vastklampen, maar nu stonden ze er helemaal alleen voor. We weten dat het meer vreselijk koud is, en daarbij hebben deze kleintjes ook nog nooit zelf gezwommen. Ze raakten snel vermoeid en zouden het niet lang meer volhouden. Er moest een wonder gebeuren.

09. Aan een zijden draadje

Probeer je in te denken wat er door de hoofdjes van de kleine welpjes ging. Waar zou een beertje aan denken als hij weet dat zijn leven aan een zijden draadje hangt? Natuurlijk denken ze niet zoals wij mensen dat doen, maar wat ze voelen is echt en ze waren zeer waarschijnlijk ontzettend bang. De welpjes trappelden in het water alsof hun leven ervan afhing, iets wat ze nog nooit eerder hadden gedaan. Er was geen redding in zicht, maar toch zou er iets gebeuren dat hun leven zou redden.

10. Hulp is onderweg

Net toen de welpjes dreigden te verdrinken kwam er gelukkig een boot aangevaren. Als je beertjes hadden kunnen praten hadden ze zeer waarschijnlijk om hulp geroepen! De schippers van de boot hadden de welpjes al snel in het oog, en ook de welpjes keken op toen ze de boot en de mannen hoorden. De kleintjes trappelden zo goed als ze konden, en met hun allerlaatste krachten, in de richting van de boot. Dit zou zomaar eens hun redding kunnen zijn.

11. De welpjes zijn uitgeput

Het bleek dat de mensen aan boord van de boot vissers waren. Ze hadden plannen om vis te vangen, maar zagen hoe de moeder en de welpjes in het water in de problemen waren geraakt. Toen ze dichter bij de welpjes kwamen zagen ze pas hoe slecht ze eraan toe waren. De beertjes konden hun kopjes bijna niet meer boven water houden en ze waren compleet uitgeput. De vissers hadden nooit gedacht dat ze dit vandaag zouden meemaken, maar ze wisten ook dat ze de welpjes niet aan hun lot konden overlaten.

12. Op veilige afstand

De vissers hadden al snel besloten dat ze de welpjes zouden redden, maar er was wel een klein probleem. Ze zagen dat moederbeer nog vrij dichtbij was. En hoewel deze moederbeer haar kleintjes had achtergelaten wisten de vissers zeker dat haar instinct haar zou aanzetten de welpjes te beschermen. De vissers vreesden voor wat er zou gebeuren als zij de beertjes zouden redden. Dus in plaats van dat ze de welpjes meteen uit het water haalden, wachtten ze tot de moederbeer op veilige afstand was.

13. Geen tijd om na te denken

Toen de vissers aan het wachten waren op het moment dat moederbeer op een veilige afstand van de boot was, begonnen ze een plan te bedenken over hoe ze precies de welpjes uit het water zouden redden. Vele vragen kwamen daarbij naar boven zoals: als ze al de welpjes konden redden, wat zouden ze dan met de beertjes doen als ze aan boord waren? Hun velen vragen bleven natuurlijk onbeantwoord. Er was eigenlijk ook geen tijd om lang na te denken.

14. Zet de camera aan

Terwijl ze hun plannen bespraken bedacht één van de vissers dat hij de reddingsactie wilde opnemen, ongeacht of het hen zou lukken de beertjes te redden of niet. Op het moment dat ze eindelijk dicht bij de welpjes waren, pakte de visser snel zijn smartphone en begon hij alles wat er zich toen afspeelde op te nemen! Niet lang daarna dreef een van de kleintjes zo dicht bij de boot dat hij aan boord probeerde te klimmen.

15. Een interessant plan

Het kleine beertje probeerde iets vast te grijpen maar de boot stak te ver boven water uit. Hij kon niet bij de rand. Daarbij was hij ook ontzettend verzwakt van al het zwemmen en had hij bijna al zijn energie verdaan om zijn kopje boven water te houden. Een van de vissers kreeg een idee – hij pakte alle visbenodigdheden die hij kon vinden en bedacht dat de welpjes misschien een van de gereedschappen konden vastgrijpen. Helaas waren de spullen niet lang genoeg.

16. Op je tanden bijten

Grappig genoeg was het niet een van de vissers die met het geniale plan kwam dat ze welpjes zou redden – het was een van de beertjes. Iedereen weet dat het meest gevaarlijke deel van een beer de tanden zijn. Dit is omdat hun tanden echt ontzettend scherp zijn. Een van de welpjes gebruikte zijn tandjes en beet zich vast in de zijkant van de boot hopende dat dit hem wat houvast zou geven. En het werkte, voor eventjes.

17. Nog steeds te ver weg

Hoewel het welpje zich met zijn tanden had kunnen vastgrijpen aan de boot, waren ze nog steeds te ver weg van de overloop. Ze hadden dus nog steeds de hulp nodig van de vissers, die later vertelden dat ze simpelweg niet meer konden opgeven. Het vooruitzicht dat de jonge beertjes zouden verdrinken brak bijna hun hart, dus ze deden alles wat ze konden. Ze realiseerden zich wel dat dit een gevaarlijke onderneming werd.  

18. Vertrouwensband opbouwen

Enerzijds waren de vissers te ver weg van de beertjes om ze vast te grijpen, en anderzijds realiseerden ze zich dat als ze dichterbij kwamen ze misschien konden uitglijden en het laatste avondmaal van de beertjes konden worden. Als iedereen dit wilde overleven, moest er een vertrouwensband worden opgebouwd tussen de vissers en de welpjes.

19. Op goed vertrouwen

Op dat moment gebeurt er iets dat het keerpunt lijkt te zijn tussen de vissers en de beren. Een van de vissers en het beertje dat met zijn tanden in de boot beet keken elkaar aan. Het leek alsof ze in elkaars ziel konden kijken. Toen de blikken elkaar kruisten voelden ze allebei dat ze elkaar konden vertrouwen. De smekende oogjes van het beertje leken te zeggen: “alsjeblieft.. help ons alsjeblieft, wij willen blijven leven”.

20. Nog een beter plan

De vissers hadden al besloten dat ze alles zouden doen om de welpjes te redden. Maar zoiets beslissen en het dan ook echt uitvoeren zijn twee verschillende dingen. Het besluit nemen moest wel een bijzonder gevoel geven, en dat moment zal de vissers voor altijd bijblijven. Precies op het juiste moment bedachten de vissers een andere manier waarop ze de welpjes aan boord konden krijgen – door gebruik te maken van het handige vissersnet.

21. De tijd begint te dringen

Het idee om het net te gebruiken leek echt een heel goed plan, maar er zaten toch enkele haken en ogen aan. Eén was bijvoorbeeld dat het net bedoeld is om vissen uit het water te scheppen, en het net zou dus wellicht niet het gewicht kunnen dragen van een mollig welpje – of twee! Toch wilden ze het op deze manier proberen. Ze gooiden het net in het water en probeerden het welpje binnen te halen. De tijd begon nu echt te dringen.

22. Het eerste welpje

Toen het net eenmaal langs de boot lag begonnen ze het net met het welpje omhoog en in de boot te tillen. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan. Het beertje was verrassend zwaar en de vissers waren ook alleen gewend om een net met vis op te halen. Daarbij kwam nog een probleem – deze beertje hebben nog nooit in een net gezeten. De vissers probeerden ze uiteraard te redden, maar wat als de welpjes er niet goed op zouden reageren? Zowel in het net als in de boot? Wat als ze dachten dat de vissers hele andere bedoelingen met hun hadden?

23. Met kalmerende stem

De kleine welpjes waren compleet hulpeloos in dit scenario, maar beren blijven een van de meest gevaarlijke dieren ter wereld. Je kunt niet voorspellen wat ze doen, zelfs niet wanneer je ze probeert te redden. Daarom probeerden de vissers het eerste beertje te kalmeren terwijl ze hen binnenhaalden. Ze hoopten dat het welpje hen zou zien als aardige mensen die hem willen helpen, in plaats van stropers.

24. Ontzettend zwaar

Ze vissers bleven maar aan het net trekken. Volwassen beren kunnen bijna 600 kilo wegen. De welpjes zijn uiteraard niet volwassen, maar toch woog deze eerste al zo veel dat de vissers echt moeite hadden om hem aan boord te krijgen. Daarbij was het vacht van het beertje ook nat waardoor hij nog veel zwaarder woog dan normaal. De vissers warren bang dat ze niet sterk genoeg zouden zijn om het welpje aan boord te krijgen, maar ze bleven trekken.

25. Nog één keer trekken

Net op het moment dat het een onbegonnen zaak leek te zijn, haalden alle vissers nog een keer diep adem, en trokken ze weer een paar keer hard aan het net. Langzaam maar zeker kwam er schot in de zaak. Het eerste welpje kwam dichter en dichter bij het platform van de boot. De vissers zagen dat hun harde werk resultaat begon op te leveren, maar ze werden ook steeds een beetje zenuwachtiger. Het werkte! Het welpje was er bijna. Ze moesten nog één keer hard trekken en dan zou hij gered zijn.

26. Het eerste welp is aan boord

Eindelijk, het was de vissers gelukt om het eerste welpje aan boord te krijgen! Er lag nog steeds een welpje in het water, maar de vissers hadden bewezen dat het dus kan. Ze waren nu extra gemotiveerd om het nog een keer op dezelfde manier te doen. Maar het tweede welpje lag verder weg in het water dan de eerste. En dat niet alleen. Dit tweede beertje lag dus ook al langer in het ijskoude water, dus hij is waarschijnlijk ook veel vermoeider dan zijn broertje.

27. Welpje nummer twee

De situatie waarin het tweede welpje verkeerde was niet zo positief, maar de vissers wisten zeker dat zij hem ook konden redden. Ze positioneerden de boot iets dichter bij het beertje, gooiden weer het net uit, en probeerden hem in te sluiten. Het hele proces ging veel sneller en makkelijker dan de eerste keer omdat de vissers al wisten wat ze moesten doen. Het net sloot om het welpje en ze begonnen hem naar de boot te trekken.

28. De twee broertjes aan boord

Het tweede welpje was net zo zwaar als de eerste, en het koste dus evenveel moeite om hem aan boord te krijgen. Maar de vissers wisten dat ze vol moesten blijven houden, en vooral niet moesten opgeven. Na lang zwoegen konden ze ook het tweede welpje aan boord trekken! Nu waren dus beide broertjes herenigd. En toen kwam het tweede probleem; wat moesten ze in godsnaam met twee kletsnatte en ijskoude welpjes doen?

29. Een echt wonder

Als je alleen zou lezen dat er twee welpjes vrij rondliepen op een boot van een groep vissers, dan zou je voor hun leven vrezen. Maar in dit verhaal is het feit dat de welpjes veilig en wel aan boord waren een reden om te vieren. Als je weet dat de beertjes op het randje van de verdrinkingsdood waren, is het een echt wonder dan ze gered zijn.

30. IJskoud en bibberend

Nu dat de welpjes aan boord waren, gered van de verdrinkingsdood, konden de vissers ze eindelijk eens goed bekijken. Toen pas zagen ze dat de beertjes vreselijk aan het bibberen waren, en in hun oogjes was een doodsangst af te lezen. Probeer je eens in de schoenen van de welpjes te plaatsen: ze lagen niet alleen in ijskoud water, maar nu dat ze veilig aan boord waren stonden ze oog in oog met wezens die ze nooit eerder hadden gezien – mensen.

31. De oplossing

Toen de vissers zagen hoe koud en angstig de welpjes waren, braken hun harten. Ze waren opslag verliefd op de beertjes, en ze wilden alles doen om ze te helpen. Ze wisten natuurlijk ook dat ze de welpjes niet konden houden – ze moesten terug naar hun natuurlijke habitat en hun moeder op het land. De vissers wisten dat hun moeder niet ver weg zou zijn, dus ze besloten om te proberen de welpjes met hun moeder te herenigen.

32. Een goed plekje zoeken

De vissers begonnen uit te kijken naar een vrij stukje land aan het meer waar ze de welpjes van boord konden halen. Ze zochten naar een specifiek eilandje waar hun moeder naartoe was gegaan. Moederbeer had haar jongen dan wel achtergelaten, maar de vissers wisten wel zeker dat ze de kleintjes graag terug wilde hebben. Na een tijdje te hebben gezocht zagen ze het plekje waar ze de moederbeer voor het laatst hadden gespot. Maar was ze nog wel in de buurt? En hoe zou ze reageren?

33. Op het puntje van hun stoel

Elke man op de boot zat op het puntje van z’n ‘stoel’ toen ze dichter bij het eilandje kwamen – de welpjes ook. Moederbeer was nergens te bekennen en de vissers hadden geen idee wat er zou gebeuren. Ze waren namelijk bang dat als moederbeer ineens tevoorschijn zou komen dat ze aangevallen zouden worden. Maar hun moed gaf hen hoop – ze deden wat ze moesten doen om het gezin te herenigen.

34. Ontmoetingsplek

Na eventjes te hebben gewacht was de moederbeer nog steeds niet komen opdagen. De vissers wisten dat ze in de buurt moest zijn. Dus hoewel het moeilijk was om afscheid te nemen van de welpjes waar ze al zo aan gehecht waren, realiseerden de vissers zich dat het nu tijd was om ze te laten gaan. De welpjes waren heel zwak, dus de mannen moesten ze letterlijk naar een plekje op het land dragen waar hun moeder ze makkelijk zou vinden.

35. Het laatste afscheid

Toen ze eindelijk afscheid hadden genomen, wisten de vissers dat de kleine beertjes veilig waren en dat de helden het debacle zonder kleerscheuren hadden overleefd. Het mooiste was dat ze alles op camera hadden opgenomen! Als men het verhaal niet zou geloven, dan konden ze het dus met eigen ogen zien. De vissers waren blij met hun reddingsactie. De herinneringen die ze hebben aan de welpjes zouden voor altijd blijven houden.

36. Ze leefden nog lang en gelukkig

Neem even een moment om aan de vissers en hun heldhaftige actie te denken. Wat een inspiratie zijn deze mannen. Het had natuurlijk allemaal heel anders kunnen aflopen! Wilde beren zijn natuurlijk geen knuffeldiertjes. En hoewel de welpjes nog maar klein zijn, zijn ook dat dieren die zich in het nauw gedreven kunnen voelen en de vissers hadden kunnen aanvallen. De vissers én de beertjes hebben dus geluk gehad. Dankzij de mannen leven er nu twee welpjes en hun moeder nog lang en gelukkig.